آغاز فصلی جدید از زندگی آروینم

گل پسرم، بعد از مدتی تاتی تاتی کردن، بالاخره تونستی خودت بدون کمک دیگران راه بری. شب اولی که متوجه شدی می تونی بدون کمک راه بری این قدر ذوق زده شده بودی که دائماً راه می رفتی و با این که بعد از هر چند قدم می یوفتادی باز بلند می شدی و راه می رفتی. این قدر این کارو  کردی تا بالاخره خودت خسته شدی.

آروینم، تو خوشحال بودی از این که می تونی راه بری و من خوشحال تر به خاطر وجود تو و ذوقی که در هنگام راه رفتن می کردی. عزیز دل مامان راه رفتنت شبیه رقصیدنه. این قدر جالب گام هات رو برمی داری که من با دیدنت در این حالت می خوام قورتت بدم. این عکس ها مربوط به همون شب اولی می شه که خودت به تنهایی گام برمی داشتی و حسابی ذوق کرده بودی.

یک شب هم دیدم ماشینت رو برداشتی و حسابی خوشحالی که با ماشینت داری راه می ری. متاسفانه بعد این که دوربین رو آوردم فقط تونستم از اون لحظه ی جالب همین یه عکس رو بگیرم.

این جا هم با این که داری می یوفتی روی زمین ولی هم چنان خنده بر لبانت هست. قربونت برم که این قدر پشتکار داری.

گل پسرم امیدوارم این اولین گام هات مقدمه ای باشه برای گام های بزرگ تر و مهم تر زندگیت.